ruh halim

güneş yüzümü güldürmüyor, çiçek kokusu bana hiçbir olumlu duyguyu hissettirmiyor, sadece çalışıyorum, deyim yerindeyse; it gibi.
ilgilenen kişiler midemi bulandırıyor bu yüzden gidebildiğim kadar paspal gidiyorum işe.
bu şehirde insanlar çok sıcak, bu yüzden sürekli elimde kitap/ nargile, kulağımda kulaklık var. 
insanlar merhaba demesin diye yapıyorum her şeyi.
" suratsız, soğuk bir kız" diyorlarmış. hâlbuki bundan iki yıl öncesine kadar " cıvıl cıvıl, güler yüzlü" diyorlardı.
işte sözlük ruh halim bu. kaçan, gülmeyen, merhabadan korkan bir hal.