yeni şehir, yeni hayat

nefes aldığım şehirde boğazıma düğümlenen bi' şeyler olduğunu farkettiğimden beri 890 gün geçti, bugün 891. gün.
ayrılalı daha uzun zaman oldu gibi. bu süreçte ben neler yaptım, onları anlatacağım sevgili.

ben;
önce geleceksin diye bekledim bir kaç ay camda. en sevdiğin tatlıları yapıp bekledim.
her kapı çalışında sen diye koştum.
telefonu kapatıp, ilaçları yuttuğumda '' uyanınca mesajını göreyim'' diye uyudum. o mesaj hiç gelmedi.
seni hiç aramadım telefonunu değiştirirsen buna dayanamam diye. nitekim değiştirmişsin, arkadaşlar söyledi. biliyosun işte Hakan söyledi.
zaman geçti, başucumdaki fotoğrafı artık kaldırdım. kaldırdım dedimse attım sanma, cüzdanıma koydum.
geri dönmeyişini izledim, ne de güzel dönmedin öyle.
sonra mı?
sonrası hastane, alkol, ilaç. o kadar. anı flulaştırdım, geçmişi berraklaştırdım anlayacağın.
gittim, çok eskiye. ilk tanıştığımız ana.
sonra yavaş yavaş geldim günümüze.
ülkemi değiştirmeye kalktım, çıkan aksiliklerden dolayı dönmek zorunda kaldım.
döndüm, ev bana boş geldi yine. ya da doğru tanım; ağzına kadar sen dolu geldi o ev. işte bu yüzden ben şehrimden vazgeçtim.
şimdi bir dağın eteğindeyim, bir yerde çalışıyorum. buradakiler beni nişanlı biliyor. gelecek diye biliyorlar seni.
gelirken sana dair tek bir şeyi bıraktım İstanbul' da sevgili;
fotoğraflarımız.

trabzonspor futbol oyuncularının kesmeleri arasında ( yazar burada " bende hala iş var heheyt eski sevgili" diyor) iki fotoğrafı cüzdandan çıkartıp, utana utana yırttım. utandım, çünkü veda etmek istemedim.
utandım, çünkü seni yine özledim.
utandım, bütün bunları hissettiğim için.
utandım, çünkü bana " göko" dediğinde sana " yilmooom" diyecek kadar çocuk olduğum için.
toplam 20 parça olan iki fotoğrafı, 314 a kapısının karşısındaki ilk oturma yerine bıraktım.
senin 29. 000 parçaya ayırdığın kalbimden sonra bu hiçbir şey dedim kendi kendime.